Soms voelt het alsof deze blog deels een kritiek, een aanklacht zelfs is tegenover onze neoliberale manier van denken en leven. Nu ik erover nadenk, dat is het sowieso. Ik hoop ten zeerste dat het dat is. Iemand moet het doen. Wat een makke wereld zou het anders zijn zonder criticasters, revolterende dwarsliggers en pains in the ass? Eens wat maatschappijkritisch gemor af en toe, daar wil men niks van horen. Want negativiteit, dat is tegenwoordig verboden. Alles dient leuk en positief en bovenal inspirerend te zijn. Overal worden regenbogen gebraakt. Vooral op social media. Helaas sijpelt het gestreef naar ‘happy thoughts’ en ‘positive mindsets’ stilletjesaan ook ons echte leven binnen. Een mens durft niet meer zeuren, laat staan down zijn. We willen tenslotte de pret niet bederven. Of als een gefrustreerde, ellendige ziel overkomen.
Op de werkvloer wordt het niet meer getolereerd eens een minder dagje te hebben. En hou je beklag maar wijselijk voor jezelf, alvorens de algemene productiviteit erdoor gaat dalen. Men houdt niet van lelijkheid, noch van rauwheid, verdriet en miserie, noch van mislukking of kwaadheid. Men houdt niet van armoede, men schuwt angst en ongeluk. Dreigt iemand door de mazen van het net te vallen, dan krijgt die het advies vooral iets aan zichzelf te doen. En positief te blijven denken natuurlijk. Want het gebrek aan succes in een succes-nastrevende maatschappij, ligt volledig aan jezelf toch? Gouden tijden voor motivational coaches, performance coaches, mindfulness coaches, life coaches, business coaches, stress coaches en alle andere soorten coaches die ik vergeet te noemen. Ze rijzen als paddenstoelen uit de grond en hebben werk voor 10 jaar ver.
Maar stel nu dat we elkaar eens gaan coachen. Stel nu dat we elkaar eens gaan trachten begrijpen, aanmoedigen, erkennen, troosten, ondersteunen, helpen en omarmen. Zijn we nog in staat in die mate empathisch te zijn? Hebben we nog het lef om van ons eigen eiland af te komen? Een duidelijk overwerkt iemand op de rand van een burn-out bijvoorbeeld, die dagelijks strijd voert om de ballen des levens in de lucht te houden. Die geleidelijk aan alle controle verliest over werk, kinderen, huishouden en tenslotte zichzelf. Wat wordt dan algeheel luidkeels door diens naasten aangeraden als ultieme oplossing? Juist: ME-TIME.
Een beetje ME-time zal je deugd doen. Je moet eerst en vooral voor jezelf zorgen. Knijp er eens tussenuit. Ga eens een dagje naar de sauna. Neem eens een badje. Of een massage. Verwen jezelf eens met een shopuitstapje. Het gevolg van het opvolgen van zo’n adviezen is dat die persoon er nog een vrachtje stress gratis en voor niks bij krijgt, wetende dat het ophopende corvee dat geduldig ligt te wachten, in de tussentijd niet magischerwijs door een stel kabouters zal worden gedaan. ME-time is uiteraard méér dan eens in een badje vol met rozenblaadjes weken. Voor ME-time heb je namelijk WE-time nodig. Lees: ontlasting door ander(e) perso(o)n(en). Iemand die het boeltje overneemt en runt, terwijl jij aan zelfzorg kan gaan doen.
Ik heb dat keihard geprobeerd, aan zelfzorg doen. Want dat was nu eenmaal het advies dat ook ik kreeg. Doe een beetje aan zelfzorg en kom terug als de beste versie van jezelf. Want de vorige versie kwam duidelijk tekort. Je draagkracht verhogen. En dus deed ik wat mij aangeraden werd: naar de psycholoog, 1 x per dag yoga, een badje, veel rust, het huishouden links laten liggen, een saunaatje, een wandelingetje, …zo weinig mogelijk zorgen en zo min mogelijk verantwoordelijkheden. Het werkte maar deels. Het deel dat werkte, kwam door het feit dat ik mijn beide pollekes heb mogen kussen dat intussen alle lasten weggewerkt en gedragen werden door mijn partner, familie en vrienden. Het deel dat niet werkte, was het deel mij te willen doen geloven dat mijn ‘crash’ volledig aan mijzelf te wijten was. Dat weet ik nu, dat het dàt was wat wrong. Want ik werd alleen maar zenuwachtiger door alle zelfverdieping en zelfzorg. Het gevoel tekort te schieten nam toe en zo ook de angst.
Alle zelfzorg ten spijt, maakte ik mijn persoonlijke conclusie:
- Als de Wereldgezondheidsorganisatie ‘depressie’ als wereldwijde nummer 1 volksziekte (maar liefst 300 miljoen mensen die eraan lijden ) naar voor schuift, met een stijging van 18 procent in de laatste 10 jaar, dan is het wel gepermitteerd ons af te vragen of het probleem dan niet ligt aan de huidige wereld waarin wij leven ipv aan onszelf . Want die cijfers vind ik allesbehalve normaal.
- Iemand die door de mazen van het net dreigt te vallen, moet het probleem niet alleen bij zichzelf maar vooral bij dat net gaan zoeken
- Zelfzorg is ENKEL nuttig volgens mij in de zin van jezelf beter leren kennen, op tijd aan de alarmbel trekken, je grenzen leren kennen, grenzen leren stellen, nee leren zeggen, jezelf & je passies meer prioriteit geven. Voor jezelf zoeken hoe dingen anders kunnen, zodat ze wel draaglijk zijn. Dit kan enkel wanneer je de tijd en ruimte krijgt hiervoor, wanneer geliefden je van taken ontlasten en zorgen op zich nemen. Voor jezelf zorgen is geen kwestie van een dagje, maar een proces van maanden en jaren. Enkel nuttig indien het permanent in je leven kan geïmplementeerd worden.
- Zeg nooit tegen een persoon van wie je weet dat hij/zij het lastig heeft, goed voor zichzelf te zorgen (want dat kan er meestal niet meer bij) maar zorg liever zelf voor die persoon.
- ME-time is een loos, overschat, overhyped fenomeen waar iedereen zo vol van is maar dat op lange termijn niks oplost in mijn ogen.
- Meer hebben we aan de woorden ademruimte, solidariteit, empathie, hulp bieden aan.
En dat er ruimte moet zijn voor lelijkheid, rauwheid, verdriet, angst, negativiteit, miserie, boosheid en falen. Minstens even belangrijk als tegengewicht voor schoonheid, gladheid, fitheid, productiviteit, vrolijkheid, positiviteit en succes. Deze gevoelens hebben even goed recht te bestaan. Ze hoeven niet zo nodig meteen naar iets leuk of positief omgebogen te worden. Laat ze gerust, laat ze zijn en wees blij dat ze er zijn. Want het leven is geen ponykamp. En maar goed ook :-), het zou maar saai zijn.
Noot van de redactie: ter compensatie van dit blogartikel wordt volgend blogartikel er eentje met een glanzend, gouden randje vergezeld van een lekker rozengeurtje.
Noot van de redactie 2: vertel het me vooral als ik jou kan helpen met iets. Of gewoon luisteren kan ik ook erg goed.
Ciao’kes, bye’kes en tot de volgende!
efkesgasterug.wordpress.com 