5 goede redenen om je huisarrest nog even vol te houden!

Dat ik heel happy loop dezer dagen, is velen niet ontgaan. Ik vroeg me af waarom ik blij ben. Hoort het wel om je juist nu heel goed te voelen? Stoot ik hiermee mensen tegen de borst die het emotioneel, fysiek, financieel, …heel lastig hebben? Wellicht wel. Daarom durfde ik het enkel stiekem te voelen, en met een schuldgevoel. Tot ik het prachtige artikel met muzikant en docent Jan Swerts (heeft ASS, autismespectrumstoornis) in dS Weekblak (11/4) las. Instant herkenning. Voor zover ik weet, heb ik geen autisme maar dat nam niet weg dat ik mezelf zo hard herkende doorheen het hele artikel dat het me echt ontroerde. Jan Swerts is een prediker van stilte en vertraging. Verwoed ontwijker van prikkels, geluidsoverlast en een huismus van nature. Dan kan je niet anders dan je nu helemaal lekker in je vel voelen. Ik herken dit helemaal.

Mijn huidige positieve mindset zorgde ervoor dat ik eens ging nadenken over ons opgelegd huisarrest en hoe ik anderen kan motiveren om dit vol te houden. Want onze motivatie is serieus aan het dalen, luidt het op nieuwssites. Logisch ook, het virus wordt moe maar aan ons situatie lijkt voorlopig niet veel te veranderen. Toch ‘moeten’ we met z’n alles ons best blijven doen en is het eenvoudigweg onze plicht om vol te houden. Misschien kan je dit beter als ik je 5 goede redenen geef om tanden te bijten.

Zuivering der Natuur

Numero uno om in het -bijna dolgedraaide- hoofd te houden is: Een lockdown, dat is voor 2 dingen goed! Niet alleen helpen we verspreiding van het virus te beperken maar een wereldwijde stilstand doet wonderen voor onze natuur, ons milieu en ons klimaat. Het water in de kanalen van Venetië werden voor het eerst sinds mensenheugenis terug helder! De toppen van de Himalaya zijn terug zichtbaar voor het eerst in decenia! 30 procent minder smog boven miljoenensteden! Een wereldwijde verbetering van luchtkwaliteit door stopzetting van industrie. Met z’n allen aanzienlijk minder uit ons kot komen, geeft eveneens een immense impact op het verkeer. Vliegtuigen die aan de grond blijven staan en auto’s in de garage. Tegenwoordig zien alle dagen eruit als autoloze zondagen. Dat het klimaat hier blij mee is, is een understatement. Helaas kan dit niet zo blijven, maar laten we toch even stilstaan bij deze fijne gedachte , zolang deze situatie blijft aanhouden

2. Reset

Dit is het uitgelezen moment om met een schone lei te beginnen. Om eeuwig uitgestelde zaken eindelijk af te werken en aan iets nieuws te beginnen. Een frisse start. Of een volledige reset met een moment van stevige bezinning, verrijkende inzichten en nieuwe doelstellingen. Misschien ben je je huidige werksituatie moe. Misschien ben je een bepaald project beu en wil je een nieuw starten. Misschien wil je eindelijk werk maken van de renovatie van je huis. Misschien heb je nood aan een nieuwe hobby of om iets te leren dat je altijd al wou leren. Dan heb je nu de tijd om erover na te denken en je gedachten neer te schrijven. Gebruik die tijd.

3. Family time all the time

Cheezy but true: het is tijd om aandacht aan je favoriete mensen te besteden. Aandacht en liefde die ze misschien tekort hadden. In plaats van elkaar te enerveren en op elkaars lip te beginnen zitten, kan je maar beter beseffen deze aller uniekste periode in de geschiedenis ervoor gaat zorgen dat je AANWEZIG bent. Aanwezig in het moment mét hen en voor hen. Heb je kleine kids, dan kan je later niet zeggen dat je hun kindertijd gemist hebt, zoals we vorige generaties vaak horen zeggen. Hier en nu, dit is een deel van hun kindertijd en daarin ben jij ten volle betrokken. Maak er iets moois van.

4. K-ziekte

Nog nooit zagen ons huizen er zo piekfijn uit. Nog nooit zag elke goddamn hoek of plint in ons huis de dweil zo vaak. Onze hegjes en grasperkjes waren nog nooit zo tot op de millimeter afgelijnd. Dames en heren, we geven het toe: we hebben massaal last van de Kuisziekte. Kuisen brengt structuur en met kuisen blijf je bezig dus helemaal geen slechte eigenschap, die opkuiswoede. Extra fijn is dat het een eindeloos project is: eens we helemaal rond zijn in ons huis, kunnen we weer helemaal opnieuw beginnen yay. We weten dus weer wat te doen nu onze binnentijd alweer verlengd wordt. Ben je toch niet kuisziek maar eerder allergisch aan kuisen pak dan de zolder eens aan. Of maak eens werk van je kleerkast en gooi eindelijk die afgrijselijke nineties bomberjack op de stapel voor de kringloopwinkel. Positief aan klusjeslijsten is dat ze eigenlijk nooit af zijn.
Wie helemaal rond is in de tuin, kan ik ten stelligste de aanleg van een moestuin adviseren! Dit levert je 2 directe voordelen op: zelfvoorziening tijdens eventuele toekomstige apocalytische maanden van ontbering (je weet maar nooit) + boost voor je mentale gezondheid (bewezen therapeutisch voor de geest). Zelf geteelde groenten oogsten geeft een shot dopamine vrij in de hersenen, en vaak heeft zelfs zaaien al dat effect. ‘Het geeft een kick om nieuw leven te wekken uit een klein zaadje. Een moestuin geeft eigenwaarde, iets positief om je mee te identificeren’, aldus Sue Stuart-Smith, Britse neuropsychiater en schrijfster van het boek ‘Tuinieren voor de geest’. Het ultieme lockdown-project om die coronastress tegen te gaan.!

5. Corona-Creativiteit

Last but not least, mijn favoriete puntje. Mensenlief, wat zijn wij creatief. Raar maar waar: vooral in tijden van crisis blijken wij uitzondelijk creatief. Als de druk het hoogst is, moet het van de ketel. En dat uit zich in vééél creativiteit. In de vorm van humor, tiktok-filmpjes, flitsende youtube-kanalen, hartverwarmende initiatieven voor zorgverleners, funny memes, epische quotes, nieuwe uitvindingen, enzoverder. De mogelijkheden zijn oneindig en we maken er gebruik van. Damn, als een familie al op het idee komt om een hoogtewerker in te huren om hun oma op het 2de verdiep van het rusthuis te kunnen bezoeken! Fantastisch, dan is er heel veel mogelijk. Intussen gaat de eer -geheel terecht- naar onze zorgverleners. Maar laten we ook onze artiesten en creatievelingen eren. Deze groep mensen zal het nu ontzettend lastig hebben om het hoofd boven water te houden, maar o wat zijn ze broodnodig. Zolang er nog kunst, literatuur, muziek en humor overblijft, kunnen we nog eventjes verder. Blijf vooral die toffe ideeën op de wereld loslaten. De wereld dankt u.

Heb jij nog een andere goeie reden om vol te houden? Vertel het me gerust in onderstaand comment. In ieder geval, besef dat deze hallucinant vreemde periode regelrecht de geschiedenisboeken ingaat. Net als ons oma’s en opa’s in geur en kleur konden vertellen over de tweede wereldoorlog, zullen wij ons kindjes kindjes kunnen vertellen over de covid 19 horror en de impact op ons leven en de toekomst. Want een toekomst is er zeker en alles gaat altijd voorbij. Voorlopig gaat het leven door, zij het in iets trager tempo. De mens vindt manieren om zijn leven verder te zetten. De mens is veerkrachtig. De mens zal zichzelf opnieuw uitvinden. Benieuwd naar what’s next? In de tussentijd geniet ik zalig verder van elke resterende seconde in mijn opeens gepermitteerde cocon. Stay Safe!

SUPERTIP: weet je niet wat gedaan? Dan moet je zéker eens kijken naar ‘Floortje blijft hier’ op de Nederlandse zender NPO. Ik ben al jaren ongelooflijke fan van Floortje Dessing en haar reisprogramma ‘Floortje naar het eind van de wereld’. Geen gewoon reisprogramma: het is ontzettend mooi vormgegeven, dikke duim voor de soundtrack en ongewoon boeiend qua inhoud. Momenteel kan Floortje helaas niet meer op reis, daarom blijft ze gewoon hier en bezoekt ze enkele bijzondere mensen in Nederland…Aanrader! Bekijken doe je via de NPO app. Klik hier voor info

MicroAdventures (COVID19-edition)

Micro-avonturen. Mijn ogen gaan al blinken bij het horen van dit heerlijke woord. Ik noem ze ook ‘spannende, kleine gelukjes’ of ‘avonturen te vinden in onverwachte, kleine hoekjes’. Niet alleen wordt dat kleine meisje/jongen in jou opnieuw tot leven geroepen, ook je volwassen ziel wordt er helemaal vrolijk en voldaan van. Mini-avonturen zijn gewoon te gek omdat je weinig tot niks nodig hebt (goedkoop!), iedereen ze kan ondernemen, ze niet locatie-gebonden zijn en je er zelfs met een drukke job tijd (!) voor kan maken. Jazeker, ook jij kan dat!

Wat zijn Microadventures?

De term ‘Mircoadventures werd bedacht door avonturenkoning Alastair Humphreys (de man schreef er een boek over) en wordt beschreven als volgt:

A microadventure is an adventure that is short, simple, local, cheap – yet still fun, exciting, challenging, refreshing and rewarding.
As the world’s population becomes increasingly urbanised, busy, and stuck in front of a screen, microadventures offer a realistic escape to wilderness, simplicity and the great outdoors, without the need to ski to the South Pole or go live in a cabin in Patagonia.

Voor kleine avonturen hoef je dus niet de Mount Everest te beklimmen of de Atlantische Oceaan over te roeien. De kracht ligt net in het feit dat tal van avonturen net buiten de deur op ons wachten. Het kunnen korte, goedkope trips zijn in de buurt, die iedereen tijdens zijn dagelijkse reis naar het werk en andere verplichtingen kan ondernemen. Humphreys ziet avontuur dus niet als een lijst met verre bestemmingen en gewaagde ondernemingen, maar eerder als een instelling. Een mindset om ook kleine dingen met een beetje fantasie tot iets opwindends om te toveren. Als het normale leven een beetje te normaal gaat voelen, dan is het tijd voor avontuur :-). En dat maak je zo groots of klein als je zelf wil.

Het toeval wil nu dat ikzelf net een heel groot avontuur ondernam. Eentje van ‘once in a lifetime’ en eentje dat me ver uit mijn comfortzone bracht. Ik ging backpacken in Azië. Ik trok diep de jungle in op zoek naar olifanten en lokale stammen. Ik nam een duik in de mooiste watervallen van de wereld. Ik ging helemaal basic en sliep/at met de lokale bevolking. Ik ging tuben op een rivier, ging bamboo raften in een cave en nam de slowboat op de Mekong. Tijdens deze niet alledaagse reis waarvan ik met volle teugen explorerend genoot kwam ik nogmaals tot het besef dat ik al eerder had: ook dichter bij huis is het mogelijk dit gevoel te evenaren. Op een andere manier, helemaal in de comfortzone, maar niet minder fantastisch.

Laat je niet tegenhouden door een gebrek aan geld of een fit lichaam. De enige ingrediënten nodig voor een avontuurlijke cocktail zijn deze: creativiteit, fantasie, vastberadenheid, een beetje uitdaging, een gezonde dosis nieuwsgierigheid en een vleugje gevoel voor humor. En dan nog de belangrijkste regel: er zijn geen regels! Doe waar je zin in hebt en doorbreek je dagelijkse routine.

Nano avonturen in tijden van Corona

Ik kwam op het idee om dit artikel te schrijven nét omdat we met z’n allen thuis vast zitten. Omdat in deze bizarre, onzekere en akelige tijd het juist van belang is om onze microavonturen te blijven creëren. Al zijn ze nu, vanwege de maatregelen, nog kleinschaliger. Geen micro meer maar nano :-). We hebben het geluk dat we voorlopig de natuur nog in mogen. We hebben het geluk te kunnen blijven dromen en creatief te blijven. En we hebben tijd….met massa’s. De vertraagde levenswijze die ik en mijn gezin ons al van voor de crisis eigen maakten komt nu heel goed van pas. Want vertragen, dat zijn we nu immers met z’n allen noodgedwongen aan het doen.

Waar avonturen als we nauwelijks buiten mogen? Mensen met een tuin hebben hier een stap voor. Mensen met een koertje: je kan er ook heel wat mee! Mensen op appartement: gebruik de dichtstbijzijnde groene ruimte, stukje platteland of bos. Zoek het niet te ver. Je kan zelfs binnenshuis voor avontuur zorgen: kook of bak bijvoorbeeld eens iets wat je nog nooit gemaakt hebt (mislukken mag!) of bouw zelf een kamp binnen voor je kids.

Hier alvast nog meer inspiratie voor tijdens én na de lockdown:

Gezin: ga op berenjacht
Gezin: bewandel een blotevoetenpad, er zijn er 9 in Vlaanderen
Gezin: ga naar het dichtstbijzijnde bos en doe een ‘vieze dingen’-bingo (sigaret, plastiek zakje, kauwgom, hondendrol,…) of een ‘vogel’-bingo (mus, meeuw, roodborstje, kraai, duif,….): idee van ‘Zondag Bosdag’
Gezin: maak verrekijkers uit wc-rolletjes (of neem echte), neem je fototoestel en een snackje mee en ga voor zonsopgang op stap.
Gezin: speel verstoppertje in een maïsveld
Gezin: doe tikkertje in een veld met lang gras/gewas
Gezin: Bouw een kamp, fort of boomhut in de tuin. Ga afgevallen takken verzamelen in het bos, gebruik houten paletten, maar bouw echt iets moois met zijn allen.
Gezin: Zet je tent op in de tuin, breng de nacht in je tent door en ontbijt op je kampeervuurtje
Gezin: Maak een kampvuurtje, zorg voor muziek en dans rond het kampvuur als echte indianen (verkleedkledij optioneel)
Gezin: Maak een avonturenpad in je tuin met wat klauter en klimwerk, een waterpartij (zwembadje), takken en boomstammen, zandbak,…
Hang je hangmat in de tuin en slaap eens een nachtje in je hangmat
Leg je slaapzak in de tuin/op je terras en slaap een nacht onder de sterrenhemel
Maak een kampvuurtje in de tuin en rooster marshmallows.
Maak een kampvuurtje in de tuin, hang een ketel aan een tripod en eet buiten.
Blijf genieten van je avond tot het donker wordt, neem je zaklamp en ga op nachtelijke (korte) wandeltocht
Neem een duik in de dichtstbijzijnde rivier
Spreid een laken uit in je tuin en doe een heuse picnic
Zoek op Google de dichtste groene zone en ga daar naar de zonsondergang kijken
Paalkamperen: kampeer eens een nachtje helemaal legaal op een aangeduide plek in een natuurlijke omgeving. Let op: zorg dat je de plek helemaal clean terug achterlaat. (voor nà #blijfinuwkot)
Huur een kajak en vaar de dichtstbijzijnde rivier af (voor nà #blijfinuwkot)
Fiets de kustlijn af (voor nà #blijfinuwkot)
Beklim één van de hoogste punten in België (voor nà #blijfinuwkot)
Ga out of the blue op 2daagse in de Ardennen (voor nà #blijfinuwkot)
Boek een nachtje in de boomtenten, de ‘Tranendreef’ van Borgloon (voor nà #blijfinuwkot)

Vandaag gingen mijn man en mijn zoon bijvoorbeeld naast onze vijver in de hangmat liggen onder hun sterrendekentje terwijl ze kikkers spotten (en bijna eentje vingen). Klein ‘avontuur’, maar voor onze zoon een bangelijk groot :-).

Keep safe, blijf bewegen en blijf plezier beleven! Cheers.

Rituals

Hup! Alweer een titel van een blogbericht waarvan ik nooit van tevoren zou gedacht hebben dat ik hier OOIT ook maar iets over zou gaan schrijven, haha. Maar kijk, geen idee hoe dit allemaal komt (zou de burn-out er voor iets tussen zitten? :-p) maar ik lijk over die dingen na te denken nu. Dingen zoals rituelen bijvoorbeeld. Rituelen? Is dat niet iets voor van die oude sjamanen en shitzels? Prevelend, dansend rond een vuurtje?

Ah neen, rituelen zijn van iedereen. Iedereen heeft zijn rituelen. Ze zijn ook van alle tijden. Eigenlijk zijn ze onsterfelijk. En zaken die onsterfelijk zijn, dat spreekt mij aan. Bovendien merkte ik dat ik sinds mijn burn-out een versterkte behoefte lijk te hebben aan mijn eigen, dagelijkse rituelen. Blijkbaar is dit heel normaal en ervaart iedereen die het op een bepaald punt moeilijk krijgt een zekere nood aan rituelen. Maar wanneer kan je spreken van een ritueel? Hoe pas je die in je dag? En op welke manier versterken ze ons mentaal in moeilijke periodes? Dat moest ik uiteraard nader onderzoeken!

We nemen even de definitie bij de hand: “Een ritueel is een opeenvolging van handelingen in een bepaalde volgorde en op een welbepaalde plaats“. Elk van ons oefent rituelen uit of neemt er deel aan. Meestal zeer onbewust. Denk maar aan deze kleine ritueeltjes, u allen bekend: het zingen van een lied op een verjaardag, het heffen van het glas bij een toost, uitblazen van de kaarsjes, een wens doen bij het zien van een vallende ster, het verbranden van foto’s bij een relatiebreuk, …Of denk maar aan grote rituelen, die we uitvoeren bij transities en levenswendingen: het vieren van een jubilee, een babyborrel, een instuif bij het kopen van een nieuwe woning, een begrafenis of dopen bij geboorte.

Sinds mensenheugenis zijn wij in feite rituele wezens. Reeds eeuwenlang werden rituelen gebruikt in alle religies en culturen. We proberen ons, via rituelen en symboliek, te verhouden tot de wonderen die het leven werkelijk zin geven. Een permanent aanwezig verlangen naar betovering. Een roep naar verbondenheid. Echter, we leven in een postmoderne tijd, waarin kerk en gemeenschap er steeds minder toe doen en waarin het individu hoogtij viert. Onze huidige samenleving is behoorlijk gefragmenteerd geworden met een niet-aflatende focus op zelfverwezenlijking. Het lijkt alsof we het belang van rituelen en tradities gaandeweg een beetje vergeten zijn en elk van ons ietwat verloren zijn dagen op zijn eigen eiland doorbrengt. In tijden waarin eenzaamheid en depressie almaar toenemen, is het net daarom zo nuttig om met z’n allen onze eeuwenoude rituelen en tradities te bewaken, te koesteren en door te geven aan volgende generaties, zoals we altijd al deden.

Rituelen zijn als vaste gewoontes, met een diepere betekenis. Ze zorgen voor een veilig gevoel, voor houvast en vertrouwen. Tegelijk zorgen ze voor een innerlijke rust en vrede. Men maakt onderscheid tussen 3 soorten rituelen: seizoensrituelen, die bv uitgevoerd worden op feestdagen als Kerst en Pasen. Transformatierituelen, dit zijn handelingen die horen bij overschakelingen tussen levensthema’s zoals bv moeder worden of trouwen. En als laatste zijn er onze kleine, dagelijkse rituelen.

Nét die kleine, dagelijkse rituelen zijn voor mij persoonlijk ontzettend belangrijk geweest. Om mijzelf en mijn leven weer op de rails te krijgen, moest ik balans terugvinden. De weg opnieuw vinden in de chaos die mijn hoofd toen was. Ik beoefende toen al yoga en ontdekte dat ik yoga makkelijk als ritueel kon integreren in mijn dag. Ik merkte dat me dat terug een soort structuur gaf. Dat het een houvast en een natuurlijk goed gevoel creëerde. Gaandeweg ben ik zaken beginnen toevoegen aan mijn ‘ritueel’ zoals het maken van een lijstje bij de start van de dag met een heel beperkt aantal to do’s en het stellen van een intentie voor die dag. De dag afsluiten met 3 positieve gedachtes is er nog zo eentje. Door dagelijks dit soort van kleine rustpunten voor onszelf te markeren in ons overvol, druk leven, zorgen we voor een moment van stilstaan. En stilstaan is waarover deze hele blog uiteindelijk gaat ;-). Voor mij is het uiteraard een manier van aan preventie doen.

Filosoof Herman van Dijn schreef een boek over deze materie. ‘Rituelen, waarom we niet zonder kunnen’, is een boek naar mijn hart. Volgens Van Dijn hebben mensen geen rationele manier om met de grote momenten in ons leven om te gaan. ‘Het zou raar zijn als we na bijzondere mijlpalen als sterfte van een geliefde of geboorte van een kind, doodleuk zouden doorgaan met ons leven alsof er niets gebeurt is. Iedereen voelt op zo’n momenten aan dat er iets moet gebeuren.’ Rituelen zijn dus meer dan nodig, vindt Van Dijn, en de tradities die ons nog resten, kunnen maar beter gekoesterd worden. Ze geven stabiliteit in een snel veranderende maatschappij die onze flexibiliteit tot het uiterste test. Rituelen geven troost en verbinding tussen personen en daar is meer en meer nood aan.

Grappig is dat ik mijn kleine, persoonlijke ritueeltjes mis als ik ze een tijdje niet heb uitgevoerd. Hoe een mens toch steeds opnieuw teruggrijpt naar dat vertrouwde om zich goed te voelen. Dat weet ik nu en zal ik altijd onthouden :-). En dan nu tijd voor het bedritueel van de kids! Iedere avond op dezelfde nauwkeurige manier uitgevoerd, want ook de allerkleinsten hebben meer dan ooit nood aan houvast!

Tot de volgende!

10 manieren om de introvert in jezelf te herkennen

Eén van de belangrijkste puzzelstukjes die eind vorig jaar voor mij op zijn plaats viel was wel deze: het feit dat ik erachter kwam (beetje laat weliswaar) dat ik een Introvert ben met hoofdletter I. Op oudjaar had ik hierover met een aantal vrienden een leuk gesprekje. We waren aan het gissen wie de introverten en extraverten onder ons waren. Moeilijker dan je denkt, want iemand die duidelijk extravert lijkt, kan een verborgen introvert zijn en vice versa. Het inspireerde me om er iets rond te schrijven.

De waarheid ligt namelijk in het midden. De meeste mensen zijn ambivert. Een beetje van beide dus. Afhankelijk van de situatie zijn we soms introvert, soms extravert. We zijn hetgeen ons het beste uitkomt in dat specifiek geval. Slechts een kleine 30 procent van de bevolking zou 100% puur introvert en 100 % puur extravert zijn. Na enige research, persoonlijkheidstesten en verdieping kan ik voor mezelf bv zeggen dat ik het best pas bij de kenmerken van een pure introvert.

Niemand minder dan Sigmund Freud introduceerde als eerste deze 2 termen en gebruikte ze in zijn theorie over het libido. Later geraakten introversie en extraversie pas echt gekend, toen Carl Jung op de proppen kwam met zijn theorie over de ‘persoonlijkheidstypes’. De big 5 en MBTI, populaire methodieken vooral binnen het bedrijfsleven, om persoonlijkheidstrekken van mensen in te delen, zijn gebaseerd op Jung’s theorie.

Hoe weet je of je introvert of extravert bent?

Eigenlijk is het heel eenvoudig om te weten naar welk van de 2 je neigt. Stel jezelf simpelweg de vraag: Waarvan krijg je energie? Van bij mensen te vertoeven of van je op je eentje terug te trekken? Sociale gebeurtenissen, meetings, recepties, vergaderingen, massa-events, networking, babyborrels, etc…zijn energie-zuigers voor introverte mensen. Voor extraverten zijn dit juist zaken die energie geven. Introverten zijn enkel in staat hun batterijen op te laden als ze alleen kunnen zijn. Ze zijn heel introspectief, bedachtzaam en vermijden liever te veel externe stimulatie. Terwijl extraverten als heel sociaal gezien worden, prikkels opzoeken en het liefst heel veel onder de mensen zijn. Volgens studies van de hersenen tussen beide types bestaat er een duidelijk verschil in hersenactiviteit en worden verschillende delen van de hersenen frequenter gebruikt bij het ene type dan bij het andere bijvoorbeeld.

10 signalen die de introvert in je zal herkennen:

Je voelt je niet comfortabel in groep.
In een omgeving zijn, waar veel mensen rondom je zijn, vreten al je energie weg.
Je houdt van stilte en alleen zijn.
Je haat small-talk.
Je hebt een klein vriendenkringetje en met elk van hen ben je superclose.
Je voelt je niet geroepen je mening in publiek te verkondigen, te presenteren of de leiding te nemen.
Mensen vinden jou gereserveerd en hebben het moeilijk jou te leren kennen.
Je bent heel zelfbewust.
In een omgeving met te veel prikkels verlies je snel je focus en voel je je overweldigd.
Je houdt ervan na te denken alvorens te beslissen en je verkiest bij te leren door te observeren.

Herken je je in alle 10 de puntjes heel erg? Dan is de kans groot dat je een pure introvert bent. Herken je je in geen enkel punt, dan ben je waarschijnlijk extravert. Herken je je in enkele punten en in andere niet, dan ben je ambivert, wat meestal het geval is.

Mensen onderverdelen in introverten en extraverten is volgens mij eigenlijk hokjesdenken. Van al dat etiketjes-geplak worden we op de duur tot karikaturen van onszelf verheven. Iedereen is immers uniek en reageert uniek op verschillende soorten situaties. Een mens bevat doorgaans meer laagjes en complexiteit dan er op te maken is uit uitsluitend deze persoonlijkheidstesten. Zoals bij alles, is er ook hier alweer een grijze zone tussen zwart en wit. En dus een persoonlijkheidstype dat initieel volledig werd vergeten: de ambivert. Een mix van de twee samen.

No, I’m not shy. I’m an introvert.

Toch is de ontdekking dat ik een pure introvert ben voor mij van het grootste nut. En intussen een bijzonder gegeven eigenlijk. Waarom juist? Omdat ik nu dingen kan verklaren. Dingen die voor mij niet werken en voor anderen wel, ik vond dit altijd al heel bizar. Mijn hele leven lang voelde ik mij oncomfortabel in groep, meer nog, ik leek totaal geen behoefte te hebben aan veel mensen rondom mij. Meerdere pogingen om in jeugdbewegingen, hobbyclubs en verenigingen te gaan mislukten steeds faliekant. Ik vond dit abnormaal en vond mijzelf uiterst asociaal.

De wereld leek dit ook zo te vinden. Alles in onze huidige samenleving (onderwijs, bedrijfsleven, politiek, etc) is nu eenmaal ingesteld op extraversie. Dit omdat extraversie schijnbaar gelijk gesteld wordt aan meer zelfvertrouwen, durf en sociaal zijn en dit gunstige eigenschappen zijn. Teruggetrokkenheid en in zichzelf gekeerd zijn, zijn minder wenselijke eigenschappen. Mogelijks is er zelfs een verband tussen introversie, hypersensitiviteit en burn-out en hebben introverten een hoger risico op burn-out/depressie maar daarover moet nog verder onderzoek worden gedaan.

Ook in de beroepskeuze hield ik hiermee geen rekening omdat ik mijn introversie niet herkende. Ik koos een beroep waarin je vrij extravert dient te zijn. Ik voelde wel enorm dat ik een extraverte kant ‘acteerde’ en deed soms zelfs aan overacting. Maar uiteindelijk zoog het me leeg tot en met. Ik dacht eigenlijk dat ik last had van verlegenheid of erger, sociale angst. Dit zijn totaal andere dingen dan introversie. Sociale angst is de angst om onder mensen te komen. Een introvert heeft geen angst, maar gewoon niet de behoefte aan veel sociaal contact.

Introversie omarmen

Wat moet je er dan mee? Het geeft je zicht op de werkwijze van je hersenen. Je leert je introverte eigenschappen op een positieve manier gebruiken. Je leert ze zelfs omarmen en ervan houden. Introverten duiken graag in hun gedachten, zitten vaak in hun hoofd (kan ook lastig zijn als je erin vast zit), dromen graag en komen vaak in die solitaire momentjes tot creatieve ideeën en oplossingen. Omdat ze tijd nemen om na te denken over beslissingen zijn het vaak heel gerichte en beredeneerde beslissingen. Je leert weg te blijven van mensenmassa’s. Je weet dat in het werkleven open desk situaties, grote vergaderingen en teamwork uitdagingen zullen vormen. Je vriendschappen zijn dieper en lonender en je maakt sneller contact met je innerlijke wereld en intuïtie.

Betekent dit dat leiderschap, bekendheid en uitblinken in iets enkel voor extraverten is weggelegd? Absoluut niet! Daar zijn deze voorbeelden van bekende introverten het bewijs van: Barack Obama, Kofi Annan, Einstein, David Bowie, Lionel Messi en Angelina Jolie. Je zou het haast niet geloven toch? Introverten kunnen dus identiek dezelfde dingen in het leven bereiken als extraverten, alleen doen ze dat op een andere maar daarom niet minder succesvolle manier.

Waardevol om te leren en nu dus toe te passen, was voor mij: mij niet schuldig hoeven voelen voor mijn momenten van teruggetrokkenheid. En dat 2 dagen moeten bekomen van een trouwfeest niet te wijten is aan te veel drank maar aan overprikkeling. Ok ok, overprikkeling én een kater meestal :-p. Balans zal het sleutelwoord blijven. Heb ik de zaterdag een hele dag ‘onder mensen’ doorgebracht, dan is het zondag tijd om op te laden. En daar is niks mis mee, dat zie ik nu. Ik ben nochtans graag onder mensen en ik kan er echt van genieten. Alleen niet te veel mensen en niet te lang haha.

Uitdagingen

Mijn tip aan mede-introverten zou zijn: als je naar een doel toewerkt en daar vormen zich onderweg (sociale) uitdagingen waarbij je het lastig krijgt, ga die dan zeker nooit uit de weg. Neem de hindernissen, ze horen bij het leven. Probeer ervan te genieten ook. Belangrijk is dan dat je achteraf voldoende tijd inbouwt om terug energie op te bouwen. Zodat je nooit met een leeg vatje achterblijft. Zorg ervoor dat vrienden zich niet schuldig voelen en licht ze voldoende in over hoe je in elkaar zit. Connecteer met andere introverten: na een goed gesprek bij een koffietje, elk in de zetel kruipen om een boek te lezen zonder dat iemand er zich raar bij voelt haha. I’m in! Maar vooral niet beginnen leven naar een bepaald persoonlijkheidstype of label die op jou wordt geplakt. Of dat je jezelf toekent. Gewoon leven en jezelf blijven, er is plaats voor iedereen op deze bol, voila.

Tot de volgende!

Self Care

Soms voelt het alsof deze blog deels een kritiek, een aanklacht zelfs is tegenover onze neoliberale manier van denken en leven. Nu ik erover nadenk, dat is het sowieso. Ik hoop ten zeerste dat het dat is. Iemand moet het doen. Wat een makke wereld zou het anders zijn zonder criticasters, revolterende dwarsliggers en pains in the ass? Eens wat maatschappijkritisch gemor af en toe, daar wil men niks van horen. Want negativiteit, dat is tegenwoordig verboden. Alles dient leuk en positief en bovenal inspirerend te zijn. Overal worden regenbogen gebraakt. Vooral op social media. Helaas sijpelt het gestreef naar ‘happy thoughts’ en ‘positive mindsets’ stilletjesaan ook ons echte leven binnen. Een mens durft niet meer zeuren, laat staan down zijn. We willen tenslotte de pret niet bederven. Of als een gefrustreerde, ellendige ziel overkomen.

Op de werkvloer wordt het niet meer getolereerd eens een minder dagje te hebben. En hou je beklag maar wijselijk voor jezelf, alvorens de algemene productiviteit erdoor gaat dalen. Men houdt niet van lelijkheid, noch van rauwheid, verdriet en miserie, noch van mislukking of kwaadheid. Men houdt niet van armoede, men schuwt angst en ongeluk. Dreigt iemand door de mazen van het net te vallen, dan krijgt die het advies vooral iets aan zichzelf te doen. En positief te blijven denken natuurlijk. Want het gebrek aan succes in een succes-nastrevende maatschappij, ligt volledig aan jezelf toch? Gouden tijden voor motivational coaches, performance coaches, mindfulness coaches, life coaches, business coaches, stress coaches en alle andere soorten coaches die ik vergeet te noemen. Ze rijzen als paddenstoelen uit de grond en hebben werk voor 10 jaar ver.

Maar stel nu dat we elkaar eens gaan coachen. Stel nu dat we elkaar eens gaan trachten begrijpen, aanmoedigen, erkennen, troosten, ondersteunen, helpen en omarmen. Zijn we nog in staat in die mate empathisch te zijn? Hebben we nog het lef om van ons eigen eiland af te komen? Een duidelijk overwerkt iemand op de rand van een burn-out bijvoorbeeld, die dagelijks strijd voert om de ballen des levens in de lucht te houden. Die geleidelijk aan alle controle verliest over werk, kinderen, huishouden en tenslotte zichzelf. Wat wordt dan algeheel luidkeels door diens naasten aangeraden als ultieme oplossing? Juist: ME-TIME.

Een beetje ME-time zal je deugd doen. Je moet eerst en vooral voor jezelf zorgen. Knijp er eens tussenuit. Ga eens een dagje naar de sauna. Neem eens een badje. Of een massage. Verwen jezelf eens met een shopuitstapje. Het gevolg van het opvolgen van zo’n adviezen is dat die persoon er nog een vrachtje stress gratis en voor niks bij krijgt, wetende dat het ophopende corvee dat geduldig ligt te wachten, in de tussentijd niet magischerwijs door een stel kabouters zal worden gedaan. ME-time is uiteraard méér dan eens in een badje vol met rozenblaadjes weken. Voor ME-time heb je namelijk WE-time nodig. Lees: ontlasting door ander(e) perso(o)n(en). Iemand die het boeltje overneemt en runt, terwijl jij aan zelfzorg kan gaan doen.

Ik heb dat keihard geprobeerd, aan zelfzorg doen. Want dat was nu eenmaal het advies dat ook ik kreeg. Doe een beetje aan zelfzorg en kom terug als de beste versie van jezelf. Want de vorige versie kwam duidelijk tekort. Je draagkracht verhogen. En dus deed ik wat mij aangeraden werd: naar de psycholoog, 1 x per dag yoga, een badje, veel rust, het huishouden links laten liggen, een saunaatje, een wandelingetje, …zo weinig mogelijk zorgen en zo min mogelijk verantwoordelijkheden. Het werkte maar deels. Het deel dat werkte, kwam door het feit dat ik mijn beide pollekes heb mogen kussen dat intussen alle lasten weggewerkt en gedragen werden door mijn partner, familie en vrienden. Het deel dat niet werkte, was het deel mij te willen doen geloven dat mijn ‘crash’ volledig aan mijzelf te wijten was. Dat weet ik nu, dat het dàt was wat wrong. Want ik werd alleen maar zenuwachtiger door alle zelfverdieping en zelfzorg. Het gevoel tekort te schieten nam toe en zo ook de angst.

Alle zelfzorg ten spijt, maakte ik mijn persoonlijke conclusie:

Als de Wereldgezondheidsorganisatie ‘depressie’ als wereldwijde nummer 1 volksziekte (maar liefst 300 miljoen mensen die eraan lijden ) naar voor schuift, met een stijging van 18 procent in de laatste 10 jaar, dan is het wel gepermitteerd ons af te vragen of het probleem dan niet ligt aan de huidige wereld waarin wij leven ipv aan onszelf . Want die cijfers vind ik allesbehalve normaal.
Iemand die door de mazen van het net dreigt te vallen, moet het probleem niet alleen bij zichzelf maar vooral bij dat net gaan zoeken
Zelfzorg is ENKEL nuttig volgens mij in de zin van jezelf beter leren kennen, op tijd aan de alarmbel trekken, je grenzen leren kennen, grenzen leren stellen, nee leren zeggen, jezelf & je passies meer prioriteit geven. Voor jezelf zoeken hoe dingen anders kunnen, zodat ze wel draaglijk zijn. Dit kan enkel wanneer je de tijd en ruimte krijgt hiervoor, wanneer geliefden je van taken ontlasten en zorgen op zich nemen. Voor jezelf zorgen is geen kwestie van een dagje, maar een proces van maanden en jaren. Enkel nuttig indien het permanent in je leven kan geïmplementeerd worden.
Zeg nooit tegen een persoon van wie je weet dat hij/zij het lastig heeft, goed voor zichzelf te zorgen (want dat kan er meestal niet meer bij) maar zorg liever zelf voor die persoon.
ME-time is een loos, overschat, overhyped fenomeen waar iedereen zo vol van is maar dat op lange termijn niks oplost in mijn ogen.
Meer hebben we aan de woorden ademruimte, solidariteit, empathie, hulp bieden aan.

En dat er ruimte moet zijn voor lelijkheid, rauwheid, verdriet, angst, negativiteit, miserie, boosheid en falen. Minstens even belangrijk als tegengewicht voor schoonheid, gladheid, fitheid, productiviteit, vrolijkheid, positiviteit en succes. Deze gevoelens hebben even goed recht te bestaan. Ze hoeven niet zo nodig meteen naar iets leuk of positief omgebogen te worden. Laat ze gerust, laat ze zijn en wees blij dat ze er zijn. Want het leven is geen ponykamp. En maar goed ook :-), het zou maar saai zijn.

Noot van de redactie: ter compensatie van dit blogartikel wordt volgend blogartikel er eentje met een glanzend, gouden randje vergezeld van een lekker rozengeurtje.

Noot van de redactie 2: vertel het me vooral als ik jou kan helpen met iets. Of gewoon luisteren kan ik ook erg goed.

Ciao’kes, bye’kes en tot de volgende!

Carrière

Hier wou ik het dringend eens over hebben. Over ‘carrière’ maken enzo. En over van carrière veranderen. Carrière, eigenlijk een beetje een aangedikt woord, niet? Ik gebruik liever het woord ‘loopbaan’. Kan je op je 34ste al van een loopbaan spreken? Tuurlijk. Een kort loopbaantje weliswaar. Want ik bedenk me net dat ik zo ongeveer nog even lang zal mogen werken als dat ik oud ben. Ik ben dus nog een tijdje zoet, laat het ons zo zeggen. Misschien kan ik op mijn 68ste terecht gebruik maken van het woord ‘carrière’, ik ben benieuwd.

Een job, daar houdt een mens zich mee bezig gemiddeld 5 dagen in de week, gemiddeld 7 tot 8 uren per dag. De één springt daar al wat vlijtiger mee om dan de ander. Als je dat zo op een mensenleven bekijkt, dan zijn we eigenlijk het grootste stuk van onze tijd bezig met onze job. En stel nu dat ik nog 34 jaar het geluk heb iedere dag een job te mogen uitoefenen. Dan denk ik zo: het is er dan beter eentje die ik zo fantastisch graag doe dat het niet voelt als een job. Meer nog, stel dat we de jobs gewoon afschaffen, dan is er steeds iets waar je je sowieso mee bezig hebt te houden. Dan zou je je bezighouden, los van alles, met iets wat je de max vindt om mee bezig te zijn toch. Wat heerlijk zou het dan zijn dat dit net je job is, in een wereld waar we elk een job hoeven te hebben.

Ik stel het nu allemaal wat simplistisch voor maar eigenlijk is het niet meer dan dat. Do what you love and you will never work a day of your life. Gewoon doen wat je wilt doen vind ik een goed uitgangspunt. De rest creëer je er wel rond. Hoe je er geld mee verdient en er een echte job van maakt bedoel ik dan, dat pluis je wel uit, sooner or later. Is een diploma dan niet het beste uitgangspunt? Tja. Een diploma ondersteunt je natuurlijk, is een bewijs van kennis over een bepaalde materie en biedt je zelfvertrouwen. Het is een handig document. Een opstap naar. Zegt het iets over je passie en over hoe goed jij in je job zal zijn? Zegt het iets over hoe gelukkig jij je zal voelen in je job? Neen. Uiteindelijk heb je na je studie het allemaal zelf creatief in te vullen.

Een groot deel onder ons gaat trouwens een totaal andere weg op dan de weg waarvoor onze studie ons klaarstoomde. Een ander deel koos voor een job in de lijn van de studies, gaan er vervolgens voor, blijven evolueren binnen hetzelfde domein en blijven gelukkig met wat ze doen. Nog een andere groep deed geen enkele studie, maar baant zich toch al of niet succesvol een weg door het werkleven. En tenslotte is er nog een groepje moeilijkerds: diegene die kozen voor iets in de lijn van hun studie maar vervolgens al snel helemaal vast komen te zitten, vervreemden van hun job of er gewoon geen zin meer in hebben. Niet zelden zijn die laatsten ‘millennials’, de generatie Y (geboren tussen 1981 en 2000). Logisch eigenlijk: de generatie X die eerder kwam, stelden zich zoveel vragen niet bij leven en werk en aanvaardden de dingen meer zoals ze kwamen. Generatie Y daarentegen (de generatie nà de millennials, geboren vanaf 2000) hebben minder problemen met veranderen, switchen van jobs als van onderbroek bij wijze van spreken. Is iets niet goed, dan zoeken we beter, en liefst zo snel mogelijk. Ik geef hen niet meteen ongelijk.

Het laatste groepje moeilijkerds dat zijn dus de millennials. Ik las onlangs dat maar liefst 85% van de millennials zich afvraagt of zij wel op hun plek zitten op hun werk. Van job veranderen is voor hen een heikel punt, dat eerst wel overwogen moet worden, want het leven is gebouwd rond die job en er dienen zaken in stand gehouden te worden. Millennials schijnen ‘alles’ te willen, de lat heel hoog te leggen en een hoge levensstandaard na te streven. De studie is afgerond en de ambitie voor een goede baan in combinatie met het leveren van een relevante bijdrage aan de maatschappij is sterk aanwezig. Millennials willen daarnaast ook een rijk sociaal leven, een bloeiende relatie, een gezonde lifestyle en exotische reizen maken. Millennials hebben chronische keuzestress. Voor millennials is de term ‘quarterlife crisis’ uitgevonden. En daar horen carrièreswitchen bij.

Switchen naar iets compleet anders is en blijft toch een beetje eng, en de vrees om uit de comfortzone van de huidige job te treden is soms groot. Dus blijven we maar doen wat we altijd al deden, want dat is zo slecht nog niet. Dit kan je een tijdje volhouden. Tot de energie die je van een job kan krijgen uitblijft. Tot het energie begint te vreten. Tot verandering echt wel de enige oplossing lijkt. Mensen die zich ongelukkig voelen in hun job en de term burn-out zijn onlosmakelijk met elkaar gelinkt. Want burn-out heeft zoveel meer oorzaken dan enkel een hoge werkdruk en een paar keer over de grenzen gaan. Het gaat veel dieper dan dat. Wat werkgevers als oplossing bieden, namelijk de werkdruk verlagen en wat mindfullness hier en daar inlassen, zal enkel op korte termijn helpen. Het is echt wel een stuk complexer en de uitdaging om een fenomeen als burn-out aan te pakken binnen bedrijven zal alsmaar toenemen.

Ik pleit er dus voor de burn-out gewoon vóór te zijn. Bedrijven zouden dus aan preventie moeten doen ipv de problemen al dan niet aan te pakken als ze zich voordoen. De enige manier om aan preventie te doen is volgens mij: als werkgever connecteren met uw mensen op de vloer. Leer ze kennen, plan persoonlijke meetings met hen in, leer hun noden en verlangens mbt de job kennen, zorg voor de mogelijkheid tot persoonlijke groei en zorg ervoor dat mensen zich nuttig voelen. Pas geen onnozele management-trucjes toe. Zorg voor (externe) loopbaanbegeleiding. Ver-menselijk en vertraag. Het zal lonen op lange termijn.

Ook als persoon kan je een burn-out vóór zijn. Door op tijd de signalen te herkennen bijvoorbeeld. Door jezelf heel goed te kennen en op tijd in te grijpen. Door je te laten begeleiden door een loopbaancoach* bijvoorbeeld. Door naar andere pistes te kijken. Door de oogkleppen af te zetten en door ook privé eens het een en ander te herstructureren.

Ikzelf kan hier niet geheel toevallig over meespreken, ik heb in mijn korte carrière al een aantal wendingen moeten maken. Ik ben afgestudeerd als dierenarts kleine huisdieren. Het traject naar dat diploma was er eentje met bloed, zweet, tranen en vele braakmomentjes (ik was toen al niet zo stressbestendig haha). Gelukkig had ik doorzettingsvermogen met hopen want ik haalde het. En ik was trots, nog steeds. Ik had een vrij klassiek beeld van wat een dierenarts kleine huisdieren was, namelijk in een praktijk werken en dieren genezen. Dat was wat de 18 jarige ik wou doen tot aan haar pensioen. Men ging er doorgaans van uit: een beroep van die orde heb je tot aan je pensioen. 16 jaar en 2 kindjes later, is die gedachte echter geëvolueerd. Ik werkte 10 jaar waarvan 7 jaar als praktijkdierenarts. En ik wil helemaal niet hetzelfde blijven doen tot aan mijn pensioen. Zo zit ik blijkbaar niet ineen. Zelfs al specialiseer je en groei je in hetzelfde domein, dan nog, er zijn nog zoveel domeinen om te gaan verkennen. En misschien fantastisch te vinden. En met een beetje geluk geld mee te verdienen. Voorlopig blijf ik op de eerste plaats dierenarts. Dierenarts met een twist, zonder praktijk en zonder rechtstreeks dieren te genezen. En met een eindeloze resem interesses waaruit mogelijks iets kan voortkomen.

Want tegenwoordig kan er veel en willen we veel. Geboren tussen 1981 en 2000, we kunnen er niet aan doen ;-). Een echte millennial hierzo, yes. En als ik op mijn 68ste terug zal kijken op mijn ‘carrière’ dan ben ik zeker dat die goed gevuld zal zijn, maar nog zekerder dat die uiterst gevarieerd zal zijn :-).

PS*: Specialen dank aan Delphine Cannaert ( https://de-can.be/ ). Bedankt dat ik u mijn liefste vriendin en m’n loopbaancoach mag noemen. Door u vielen er redelijk wat puzzelstukjes op zijn plaats. De beste is ze!

Still Valuable

Dikwijls had ik een schuldgevoel wanneer ik niet aan het werk was. Wanneer ik geen centen aan het verdienen was of niet aan het presteren was. Maar ook wanneer ik in de zetel hing. Of dat ik lijfelijk ongemakkelijk werd als ik eens niks te doen had. Tot het zo ver kwam dat ik geen 5 minuten meer kon stilzitten op een stoel. Want ik moest ‘bezig’ zijn. Van wie moest ik dit? Van mezelf vooral maar ik dacht dit ook van anderen te moeten. Het schuldgevoel werd een constante, het bezig zijn een attitude. Tot ik het inzag. Ik ging de oefening aan om niet bezig te zijn en daar ok mee te zijn. De laatste tijd slaag ik er bv in:

Een half uur met gesloten ogen op een stoel stil te zitten
Een half uur te mediteren op mijn yogamat
In de wachtruimte van de dokter effectief te wachten zonder op de gsm te prutsen
Overal waar er gewacht moet worden, gewoon wachten en niet op de gsm prutsen
Gewoon een uurtje of 2 te niksen
Een dag te hebben waarin er noegabollen gepland staat
Stiltes in een gesprek niet te willen opvullen
Zelf bewust stiltes te laten vallen in gesprek

En het is tijdens die stiltes, ruimtes die je inbouwt dat er werkelijk onverwacht boeiende dingen gebeuren. Dingen die je anders niet zou opmerken in je bezigheid. Dingen waarvoor je anders niet zou openstaan. Want dat is het met stiltes en stilstaan: je stelt jezelf open. Je opent je geest, je lichaamstaal verandert. Je opent je hart. Voor mensen, voor mooie dingen en voor jezelf.

Zoals die ochtend dat ik alleen een wandeling ging maken in de bossen, even stil bleef staan om naar een uitgestrekt weiland achter het bos te kijken en daar een kudde herten naar de overzijde zag springen. Het was half in de mist, en ze waren met veel, groot en klein, wat was het prachtig. Ik had nog nooit herten gezien van zo dicht, ik had eigenlijk zelfs nog nooit herten gezien, vandaar dat het mij zo ontroerde.

Zoals die keer dat ik in de frituur stond te wachten in de rij en naar een verliefd koppel keek dat buiten stond. Eerst hevig gesticulerend en daarna hevig kussend. ‘T leven kan toch mooi zijn.

Zoals die keer dat ik stilletjes aan de schoolpoort stond te wachten, ik was vroeg en dat gebeurt bijna nooit. Normaliter zit ik dan nog een beetje op mijn gsm te prutsen of te bellen in de auto, maar deze keer stond ik dus mooi aan de schoolpoort. Te staren naar een nog lege speelplaats. Tot er iemand naast mij ging staan en een gesprek begon. Het werd een lang gesprek en die mens bleek gewoon een mega interessante mens te zijn. En ik kom dat echt niet veel tegen hoor. T kan verkeren.

Het schuldgevoel is weg nu. Wanneer ik niet werk, presteer of centen verdien ben ik hoogstwaarschijnlijk dubbel en dik aan het genieten.

Tot de volgende x

The Pause Button

De Pauze Knop is er eentje met een leuke anekdote. Het is een idee van mijn fantastische relaxatietherapeute Sofie De Baets. Een werkwijze die ze hanteert bij personen die zichzelf hardnekkig blijven voorbij lopen. Ze gaf mij al eerder goeie tips en trucjes om mezelf meerdere malen per dag tot stilstand te brengen, maar het was deze die het werkelijk deed. Ze gaf mij de opdracht uit een aantal vellen stickers met gekleurde bollen 1 kleur te kiezen en die stickers te plakken op al de plaatsen waar ik dagelijks het meest vertoef. Ik koos er de felste en lelijkste kleur uit die ik anders no way voor ook maar iets zou kiezen: rood. Ik kleefde er een op mijn frigo, een in de living, een in mijn auto, een in het kastje van mijn werk en een op mijn laptop (werk). De bedoeling is bij het zien van die bollen even gas terug te nemen en eventueel een klein ademoefeningske te doen. Maar bewustwording was ook voldoende.

En of het werkte! Ik vond die rode bollen zó afschuwelijk lelijk (sorry sofie!) dat ze direct in mijn zicht sprongen van zodra ik de kamer nog maar binnen stapte en ik mij meteen herinnerde waarvoor ze dienden. Die rode bollen hangen er nog en ontsieren heel het huis maar effectief zijn ze wel. Ik noemde ze voor mezelf ‘de lelijke pauzeknoppen’ en maakte er een digitale versie van. Go ahead and use them too :-).

6 manieren om te starten met Slow Living

‘Ik heb geen tijd’ ‘Ik heb het te druk’, horen we onszelf meer dan genoeg zeggen. Waarom hebben we het steeds te druk om bezig te zijn met wat we écht belangrijk vinden in ons leven? En nog merkwaardiger: waarom zijn we maar al te graag zo ‘druk’ bezig?

Volgens mij heeft dit te maken met een bijzondere combinatie van een aantal factoren. Enerzijds willen we met onze graad van drukte aantonen hoe belangrijk we zijn. Hoe drukker, hoe waardevoller we ons voelen. Een vorm van statussymbool, zeg maar. Een ander fenomeen van deze tijd is de schrik om gaten te hebben in onze dag. Door een overvloed aan keuze dezer dagen hebben we de drang onze dagen vol te stampen. Bovendien is er een allesoverheersende fear of missing out (versterkt door het digitaal tijdperk) waardoor we, als we eventjes rust nemen als in…gewoon thuis in de zetel zitten, ons al snel onrustig voelen en denken vanalles te missen. Ook geeft ‘druk bezig zijn’ voor veel mensen het gevoel van (financiële) zekerheid. Maar zijn we door constant bezig te zijn ook productief bezig?

Eens je inziet dat druk zijn niet gelijk is aan belangrijk zijn en dat kwaliteit altijd boven kwantiteit gaat, is de eerste stap naar een bewust trager leven gezet. Je kan immers voor een tragere levensstijl kiezen, net zoals je voor een drukke kan kiezen. Natuurlijk heb je een keuze, ook al denk je vaak van niet!

Ik heb 6 manieren om te starten met onthaasten op een rijtje gezet:

Bepaal wat voor jou het meest belangrijk is

Wat vind jij belangrijk? Wat zijn jouw waarden? Waar leef je voor? Waar sta jij voor?

Om te weten wat je het belangrijkste vindt in het leven, heb je goed je (kern)waarden te kennen. Voor mij persoonlijk was dit een aartsmoeilijke oefening. Je zou denken, oh easy, dat weet ik, tot je ze op papier moet zetten. Het rare is, je waarden zijn je bij je geboorte ingegeven als het ware, je hebt ze al en hebt ze altijd al gehad. Maar onderweg raak je ze soms kwijt, zeker als je bepaalde paden kiest die je helemaal niet liggen. Dat merk je bijvoorbeeld aan het feit dat je werk doet dat je ongelukkig maakt. Of dat je mateloos geïrriteerd raakt van hoe bepaalde dingen geregeld zijn. Of dat je steeds ergens opnieuw tegenaan botst wat je boos, verdrietig en moedeloos maakt.

Je persoonlijke kernwaarden bepalen helpt je enorm bij het maken van keuzes. Je kiest hoe je je leven leidt aan de hand van je waarden die je in je achterhoofd houdt. Hoe dichter de keuze bij je waarden past, hoe groter de kans dat het de juiste keuze is voor jou. Namelijk eentje waar je blij van wordt. Voorbeelden van waarden zijn: vrijheid, vindingrijkheid, kennis, zorgzaamheid, nederigheid, onafhankelijkheid, doelgerichtheid, duidelijkheid, gehoorzaamheid, enthousiasme, zelfstandigheid, …

Hoe je je waarden terugvindt, leg ik je later uit in een aparte blogtekst over kernwaarden.

NEE zeggen tegen alles wat je niet belangrijk vindt

Moeilijke. Zeker voor pathologische ja-zeggers. Ik pleit schuldig. Grappig genoeg kwam ik dan in de situatie waarbij al mijn energie op was en ik wel ‘nee’ MOEST zeggen. Ik kon gewoon niet meer. Sindsdien ben ik ontzettend voorzichtig met mijn ‘ja’s’, omdat ik energie moet leren doseren. Neen zeggen is niet egoïstisch, soms moet je gewoon kiezen voor jezelf. Kies resoluut en wees consequent, leef volgens wat je belangrijk vindt en skip alles wat je onbelangrijk acht.

Echter, als er iets op je pad komt wat volledig jij is, wat zo hard binnen je waarden past, zeg dan voluit ja en ga er dubbel en dik voor. Met de nodige adempauzes :).

Tijd in je dag blokkeren

Tijd is voor mij de allergrootste luxe. Eigenlijk ‘koop’ ik tijd door op dat moment niet te werken. Ik bedoel daarmee niet de ‘vrije’ tijd die je over hebt voor of na je werk. Die vrije tijd is bij velen slechts beperkt en reeds opgevuld met huishoudsleur, boodschappen doen, huiswerk met de kids maken, vooruit-geplan en andere noodzakelijke to do’s. Nee, ik bedoel ADEMtijd. Ik bedoel tijd waarbij kloktijd volledig weg lijkt te vallen. Misschien noem ik het zelfs liever ruimte.

Als je zelfstandige (zoals ik) bent, zou het vrij makkelijk moeten lukken om blokken in je agenda voor jezelf te reserveren of adempauzes in te lassen. Het gevaar ook van een eigen zaak te hebben, is dat je zodanig ervoor gaat en gedreven bent dat je simpelweg vergeet om ruimte in te bouwen. Maar ik ben er vast van overtuigd dat voor een zelfstandige ondernemer dit soort tijd nog het meest belangrijk is. Immers, de beste ideeën en meest creatieve oplossingen ontstaan vaak tijdens deze periodes. Albert Einstein bijvoorbeeld kreeg zijn aha-erlebnissen tijdens lange wandelingen in de natuur. Niet veel later ontwikkelde hij zijn relativiteitstheorie.

Mensen in loondienst krijgen van hun werkgever opgelegde pauzes. Of die altijd even kwalitatief ingevuld worden is een andere vraag. ‘S middags een uur op de smartphone scrollen versus buiten een hapje lucht gaan nemen…je snapt het verschil. Het verschil zal blijken in de namiddagproductiviteit van die 2 personen. Gelukkig zien al heel wat bedrijven het belang hiervan in. Door hun werknemers ervan bewust te maken, door flexibele uren aan te bieden, door yoga- en sportruimtes te bouwen en door bij file op de baan van thuis uit te laten werken, zijn ze volgens mij op de goede weg. Mindfullness mag natuurlijk geen industrie op zich worden, maar daarover later meer.

Geef prioriteit aan je leven boven je werk

Deze spreekt voor zich denk ik. Ik heb het mijzelf zo hard moeten aanleren dit, maar nu zou ik het niet anders meer willen. Live to work or work to live? Wat ga je op je sterfbed herinneren? Juist, die keer dat je aan het léven was en niet die keer dat je aan het werken was. Dus het enige wat ik hierover kan zeggen is: YOLO.

Downshiften

Remember, more is not better…better is better – Joshua Becker

Wat is downshiften of terugschakelen?

Een financieel lonende maar stressvolle carrière of levensstijl inruilen voor een job die minder druk geeft, minder goed betaald maar veel meer voldoening biedt.
Terugschakelen betekent werken aan eenvoudig leven door bewuste keuzes te maken om materialisme achter te laten en door te gaan naar een duurzamere levensstijl.

Ik hoorde je al een tijdje afvragen: allemaal goed en wel, dat trager leven en minder werken maar wie betaalt er mijn rekeningen op het eind van de maand? Nog steeds jij, alleen heb je een klik in je hoofd gemaakt door ‘hetgeen je wilt’ te scheiden van ‘hetgeen je nodig hebt’. Door op materialistisch vlak een niveau lager te schakelen en zaken als tijd, gezondheid en gemoedsrust meer te gaan waarderen boven geld en bezittingen, zal je vast de eindjes nog aan elkaar kunnen knopen én een kwalitatiever leven leiden. Zijn er nog evenveel eindjes te knopen dan voorheen? Op consumptie terugschakelen is al een belangrijke stap en zal al veel uitmaken. Nog meer onthaastingseffect krijg je wanneer je ook terugschakelt op carrière en levenswijze. Niet gemakkelijk in een samenleving die haar snelheid exponentieel verhoogt.

Ikzelf ben het experiment aangegaan door tijdelijk terug te schakelen op alle 3: consumptie, carrière én levenswijze. Waarom tijdelijk? Omdat het me nu ontzettend goed uitkomt en bevalt: ik kan bijvoorbeeld fulltime genieten van de prachtige kindertijd van mijn 2 kleine kinderen. Ook omdat ik op dit moment veel tijd voor mezelf lijk nodig te hebben. Vertragen kan gedurende bepaalde levensfases of permanent. Wanneer en hoe je maar wilt. Volgens mij ga ik niets anders meer willen :-).

Aanwezig zijn in het moment

What can I say? Wie kent er niet ‘De kracht van het nu’ van Ekhart Tolle?

Je ontdoen van je constante denken en permanent in het moment aanwezig zijn, zoals in dat boek vooropgesteld wordt, is volgens mij een onmogelijke opdracht. Het proberen of in ieder geval realiseren dat je niet in het nu aanwezig bent, is de eerste stap. Tijd is een rekbaar begrip dat bestaat uit het verleden, het heden en de toekomst. Ondanks dat we fysiek in het heden leven zitten we meestal met ons hoofd in het verleden of de toekomst. Of als je er dieper op doordenkt: het verleden bestaat uit alles wat we op dat moment deden en de toekomst zal bestaan uit alles waar we op dat moment mee bezig zullen zijn. Enkel het heden is van belang.

Het besef hebben dat je in je hoofd zit en niet in het moment, is al veel. Want dan ga je je gedachten gaan observeren en je jezelf zachtjesaan proberen terugtrekken naar het nu. Naar je lichaam, in het moment. Dit vergt training. Net zoals je traint voor een loopmarathon, kan je je hersenen ook gaan trainen. Het beste middel om dat te doen is meditatie. Over meditatie heb ik zoveel te zeggen, dat ik er een apart bloghoofdstuk zal aan wijden. Zonder de zweverige bullshit, I promise.

Onthou: aanwezig zijn = stilstaan bij = vertragen = voldoenend op korte en lange termijn

Tot de volgende!

Grijs

Grijs. Ik hou van Grijs. Noem me gerust een grijze muis, want dat ben ik. Altijd al. Op ontzettend veel vlakken voel ik me grijs:

Grijs is mijn mening, nooit extreem zus of zo, eerder weloverwogen ergens tussenin. Grijs is de helft van mijn kleerkast. Grijs is introvert zijn, geen haantje de voorste, geen mensen-mens. Grijs is voor de observator, de afwachtende. Grijs is gevoelig. Grijs denkt voor zichzelf maar hoeft dit niet zo nodig naar buiten te brengen. Grijs is terugtrekken. Grijs is het weer buiten. Grijs is mijn gevoel. Grijs is voor al hetgeen in mijn hoofd omgaat maar zich niet zo vertaalt naar buiten toe. Grijs is mijn gemoed. Grijs staat voor vaagheid en dromen. Grijs knikt ja maar denkt nee. Grijs doet stiekem toch zijn zin.

Op slechte dagen tuimel ik in een groot zwart gat. Donker zijn mijn gedachten, donker is mijn ziel. Het liefst kruip ik dan weg in mijn veilig nest. Rondom mij gebeuren er dingen die me volledig ontgaan. De wereld buiten bruist van leven, maar ik voel niks. Rondom mij is alles zwart. Zwart brengt verderf en verdriet. Zwart ben je liever niet.

Op goeie dagen voel ik me warm geel. Of fel oranje. Of uitdagend rood. Op heel goeie dagen voel ik me de regenboog. Creativiteit en durf in al zijn kleuren. Voorbij die regenboog ontstaat hoop. Voorbij die hoop ontstaat geluk. Grijs vindt zijn manier, zijn weg. De toekomst is aan grijs.