Fuck, let’s do this moet ongeveer het laatste geweest zijn wat door mijn gedachten ging toen ik op de knop ‘Publiceren’ van deze blog drukte. Al maanden zit ik op een ei te broeden dat maar niet gelegd lijkt te worden. Het voelt namelijk als een soort ‘coming-out’, dit. Midden augustus gebeurde er namelijk iets heel vreemd met mij. Van het ene moment op het andere moment ging het niet meer. Het werd zwart in mijn hoofd en mijn lichaam stopte met werken. Sindsdien ben ik thuis en 100% arbeidsongeschikt. Diagnose: Burn-out.
Onee. Ik? Burn-out? Een term die je tegenwoordig langs alle kanten hoort over praten, dé ziekte van de millenials, dé ziekte van nu. Maar ik? Dit? Nu? Ik ben sterk normaal gezien, dat kan niet…Toegeven aan jezelf dat uitgerekend jij een burn-out hebt is al een moeilijke opgave, dit aan je omgeving duidelijk maken is zoniet nog moeilijker. Zal er begrip zijn? Begrijpen mensen wat het is als ik het zelf al moeilijk begrijp? Wat is een burn-out nu eigenlijk precies? Hoe geraakt een mens opgebrand?
Burn-out ontstaat door opgestapelde chronische stress waar men zich al dan niet bewust van is maar die volledig genegeerd wordt. Maandenlang. Soms jarenlang. Een lange periode niet werken en zoveel mogelijk rusten lijkt de logische behandeling. Om jaloers op te zijn bijna, zoveel vrije tijd. Niets is minder waar.
Herstellen van een burn-out is vooral hard werken. Full-time werken aan jezelf.
Concentreren lukt niet meer, lezen lukt niet meer, tv kijken lukt niet meer, naar de brievenbus heen en weer lukt niet meer. Kortom, functioneren lukt niet meer. Je valt plotsklaps uit je (drukke) leven alleen thuis. In paniek. In het zwarte gat. De eerste weken zijn zwaar: gevuld met allerlei doktersafspraken en relaxatietherapie. De weken erna zijn nog zwaarder: een keiharde confrontatie met jezelf en je levensstijl. Onmogelijk om niet alles in vraag te stellen. Want hoe is de chronische stress kunnen ontstaan? Oorzaken op een rijtje zetten. Zwak en uit balans. Een behoorlijk verwarrende periode.
Maar dan ontstaat er een klein lichtje aan het eind van de tunnel. Je ziet in hoe je met je gehaaste levensstijl jezelf kapotmaakte. Je ziet in dat je waarden vervaagden en je foute wegen insloeg. Je merkt dat je volgens een opgelegde procedure op automatische piloot een pad volgde dat het jouwe niet was. Je was niet hier en nu aanwezig maar slechts in de toekomst, vasthoudend aan een onmogelijk te bereiken doel. Sociale media en vergelijkingsdrang maakten je onzeker. Mensen rondom je en hun maskers maakten je nog onzekerder. Je werd gedreven door perfectionisme en een drang om te presteren. Voor jezelf was het nooit goed genoeg en ging het nooit snel genoeg. Stop, de rem erop. Terugspoelen en opnieuw. Ditmaal in je eigen richting, op eigen tempo naargelang jij op dat moment belangrijk vindt. Enkel hoeven te zijn, dat is voldoende. Dat is een opluchting.
Vervolgens merk je geleidelijk aan transformatie. En het begin van een mooi persoonlijk groeiproces. Het slechte nieuws is dat je vooraleer je deze fantastische fase bereikt, je jezelf eerst een weg moet banen door jouw shit. Ploeteren door je eigen shit is hard zwoegen en zweten. Het is huilen en janken. It’s a hell of a job, but it’s the only way. Herstellen van een burn-out is net zo goed hard werken. Full-time werken aan jezelf.
Burn-out wordt in de categorie ‘psychische aandoeningen’ geplaatst. Echter in de verzekeringsterminologie (gewaarborgd inkomen voor de zelfstandige) spreken ze van ‘limitatieve aandoening’ wat zoveel wil zeggen als ‘te dubieus en te vaag om direct te vergoeden, laten we dit dossier maar wat maandjes stof vergaren en de getroffene tot vervelens toe lastigvallen met allerlei extra controles door onze eigen arts’. “Mevrouw, u moet dat verstaan, u heeft geen gebroken been hé”, zei mijn verzekeringsagente door de telefoon. “Nee mevrouw, maar wel een gebroken hoofd, toch?”.
Een gebroken hoofd en een lichaam dat stopt met functioneren.
Een gebroken hoofd en een lichaam dat stopt met functioneren. Het voelt als tegen een kanjer van een muur knallen met een snelheid van 300 km/u. Opeens stopt het. Over and out. Ik wist al langer dat ik aan chronische stress leed maar groot was mijn paniek toen ik helemaal op het eind geen simpele rekensom meer kon maken. Ook mijn handen beefden en ik had last van chronische hyperventilatie. Wat volgde waren dagen gevuld met paniekaanvallen en verplichte rust. Door die onverwachte ommezwaai van mezelf voorbijlopen naar totale rust, belandde ik in een depressie. Misschien was die depressie al veel eerder sluimerend aanwezig maar in mijn eerste weken thuis werd ze pas echt duidelijk. Intussen ben ik al een redelijk eindje in mijn proces, ik ben aan de beterhand. Zaken kunnen benoemen, kunnen plaatsen, achter je laten en nieuwe energie vinden in (oude)nieuwe passies, dat is wellicht het mooie eraan.
Toch blijft het opletten. Het zal nog lange tijd struggelen worden, dat besef ik. Het is heel makkelijk terug te hervallen in oude gewoontes. Het is heel lastig plots een ander levensritme te gaan aannemen als hetgeen je al je hele leven gewend bent. Ik moet mij er elke dag, elke minuut nog steeds voor behoeden. Het gevaar is echter dat ikzelf niet zou doorhebben dat ik een terugval aan het doen ben. Daarom vertrouw ik 200% op mijn dichte omgeving om mij op tijd terug te trekken en te doen stilstaan.
Ik heb altijd het gevoel dat als ik schrijf of spreek over dingen die heel persoonlijk zijn, dat ik me kwetsbaar opstel. Persoonlijke problemen hang je niet aan de grote klok dacht ik geleerd te hebben. Terwijl: in kwetsbaarheid ligt zoveel kracht. In openheid nog meer. Enkel door je ervaring te delen kan je verbinden met anderen. Enkel door te spreken kan je geholpen worden. Waarom zou ik dit niet delen, wat heb ik te verliezen?
Eigenlijk helemaal niks. Ik heb niks dan te winnen, al diende dit enkel als schrijftherapie voor mezelf. Dus welkom op mijn blog: een nieuw verhaal waarin ik het alledaagse leven iets bewuster en trager aanpak. Waarin ik oude passies zoals schrijven, fotograferen en met beelden werken terug leven in blaas. Waarin ik op zoek ga naar een andere levensstijl. Volledig mij, op eigen ritme.
Onthaasten next level
Extra fijn natuurlijk zou zijn dit debat met anderen aan te gaan. We kennen allemaal wel iemand met een historiek van burn-out maar hoe pakten zij dit aan? En waar ik nog meer benieuwd naar ben: hoe heeft de burn-out of depressie hun leven op dagelijks niveau beïnvloedt? Pakten ze de zaken in totaliteit aan of deden ze hier en daar een paar kleine wijzigingen? In welke mate gooiden ze hun leven om? Doen ze nog steeds aan preventie? Zoja, hoe?
Uiteindelijk zit iedereen ooit wel eens in een situatie gelijkend op de mijne. Is het niet deze crisis, dan is het een andere. Uiteindelijk is iedereen continu op zoek naar balans. Trachten alle ballen in de lucht te houden, story of our lives. De rat race ontlopen door af en toe eens stoom af te blazen is 1 ding, maar wat als je dit gegeven permanent wil implementeren in jouw leven? Onthaasten next level zeg maar. Minder moeten en geleefd worden, meer écht willen en leven. Minder materialistische focus, durven kiezen en eventueel opofferingen doen. Niet gaan werken omdat het moet, om geld te verdienen, om je luxe te kunnen kopen maar eerder willen gaan werken uit passie en omdat het je dichter tot bepaalde waarden brengt. Rusten als het nodig is, al is het een week nodig. Dan verdienen we een week geen centen, dan maar een week boterhammen met choco. Die boterhammen gaan smaken maar die nieuwe energie de week erna nog meer. Minder moeten van jezelf en de ander. Minder willen bereiken van jezelf/de ander uit. Minderen tout court. Op alle vlak.
Downsizen to the max, wie doet mee?
efkesgasterug.wordpress.com 